Dat schrijven Peter Tennant en mede-auteurs van Newcastle University (VK) in Human Reproduction (2011;26:1501-11). In het onderzoek worden de data van 5 ziekenhuizen over eenlingzwangerschappen (2003-2005) gekoppeld aan gegevens uit 3 regionale registers over perinatale sterfte, zwangerschapsdiabetes en aangeboren afwijkingen. Uitgesloten zijn zwangerschappen waarbij sprake was van congenitale afwijkingen of van diabetes.
Van 29.856 zwangerschappen was de zelfgerapporteerde maternale BMI bekend: 54% had een aanbevolen BMI (18,5-25), 4% had ondergewicht (BMI < 18,5), 26% had overgewicht (BMI 25-30) en 16% was obees (BMI > 30). Na correctie voor leeftijd, etniciteit, roken en sociaaleconomische deprivatie was maternale obesitas geassocieerd met een verhoogd risico op foetale sterfte (≥ 20 weken) en kindersterfte (< 1 jaar). Extra correctie voor geboortegewicht en zwangerschapsduur versterkte dit effect, maar niet voor late miskramen. Het absolute risico op een miskraam, doodgeboorte of kindersterfte was voor obese vrouwen bijna 8 per 1000 eenlinggeboorten groter dan voor vrouwen met een aanbevolen BMI (16 versus 8 per 1000 geboorten). Onder- en overgewicht brachten geen extra sterfterisico’s met zich mee, hoewel boven een BMI van 23 elke verhoging geassocieerd was met een risicoverhoging van 6-7%. Een groter deel van de sterfgevallen bij obese vrouwen werd toegeschreven aan preëclampsie, in vergelijking met vrouwen met een normaal BMI: 15 versus 1% (foetale sterfte) en 19 versus 2% (kindersterfte). Na exclusie van preëclampsie bleven de risico’s echter verhoogd bij obesitas. Leefstijlfactoren zoals dieet, beweging, alcohol- en cafeïnegebruik waren geen onderdeel van het onderzoek.
Over het achterliggende mechanisme doen de auteurs geen harde uitspraken. Zij hopen wel dat vrouwen intussen bekend raken met de risico’s van een hoge BMI bij een zwangerschap
