In gedachten schoot er door mij heen: ' Wat vervelend. Zal ik hem wat anders te drinken aanbieden? Maar dan willen de andere kinderen ook! Dat heb ik liever niet‘. Dus besloot ik tegen hem te zeggen dat we bij de warme maaltijd alleen water drinken. Daar legde hij zich gelukkig bij neer.
Letterlijk of aangeleerd gedrag?
Lust ik niet? Hoe vaak horen we kinderen dat zeggen. Moeten we letterlijk nemen wat ze zeggen? Ik vind dat niet lekker (dat hoor ik ze trouwens liever zeggen, maar goed dat is een andere discussie). Of is het aangeleerd gedrag? Met het zeggen van ‘lust ik niet’ heeft het kind eerder ervaren dat iets anders te eten of drinken aangeboden wordt en ze het ‘vreemde’ eten niet hoeven te eten.
Vaak hoor ik van ouders terug dat ze kinderen de nodige voedingsmiddelen onthouden, want dat lusten ze niet. Maar onbekend is onbemind en eenmaal iets proeven kan leiden tot waardering. Door producten uit de voeding weg te laten wordt deze ervaring niet opgedaan. We weten dat frequent proeven leidt tot smaakwaardering en wellicht tot ‘hé, dat vind ik toch wel lekker!’. Zeker de kieskeurige eters hebben baat bij het vertrouwd raken met het nieuwe voedsel. En deze kans wordt ze op deze wijze onthouden.
Wat schetst mijn verbazing bij Floris. Na de warme maaltijd drinkt hij in een teug zijn glas water leeg. Waarop ik hem wijs op zijn eerdere reactie. ‘Ik dacht dat jij water niet lust?’ En Floris antwoord: ’Van mijn moeder moet ik leeg drinken wat ik krijg’. En loopt weg van de tafel om te gaan spelen. En ik ben weer een ervaring rijker. Mijn gedachten worden nogmaals bevestigd. Uitspraken van kinderen moeten we niet altijd te letterlijk nemen. We bieden ze, binnen de door ons gestelde grenzen, de diverse voedingsmiddelen aan.
Brenda Glas, Consultancyinkindervoeding
